منعقد کننده‌های معدنی به pH بسیار حساس هستند، نسبت به ذرات بسیار کوچک ناکارآمد هستند. دوزهای زیادی از منعقد کننده برای لخته سازی کارآمد مورد نیاز است، مصرف زیاد مقدار نمک‌های حاوی آلومینیوم باعث بیماری آلزایمر شود. لخته‌سازهای پلیمری، به‌ویژه پلیمرهای کاتیونی، می‌توانند در فرآیندهای لخته‌سازی مستقیم مورد استفاده قرار گیرند، زیرا دارای عملکرد دوگانه انعقاد و لخته‌سازی هستند و بارهای منفی را از طریق پل زدن بر ذرات ناپایدار خنثی می‌کنند. فلوکولانت‌های پلیمری آلی مصنوعی مانند پلی آکریل آمید (PAM) و مشتقات آن مونومرهای باقیمانده واکنش نداده از جمله آکریل آمید و اتیلن ایمین، از خود بر جا می‌گذارند. سمیت بالای آکریل آمید مشکلات زیست محیطی و خطر سلامت انسان را به دنبال دارد. بنابراین طراحی و توسعه لخته‌سازهای  پلیمری طبیعی  به دلیل غیرسمی بودن و زیست تخریب پذیری فرآیند چالش برانگیز است .